به گزارش خبرنگار رویداد فرهنگی، شب گذشته کافه نزدیک جشن تولدی برای 77 سالگی محمود دولت‌آبادی، نویسنده مطرح معاصر کشور برگزار کرد. در این مراسم چهره‌هایی چون لوريس چكناواريان، حسين عليزاده، جعفر پناهی، بهرام دبيری، محمد شمس‌لنگرودی، حافظ موسوی، سيدعلی صالحی، حسين سناپور، محمود معتقدی، حسن كيائيان، محمدعلی جعفريه، رضا کیانیان و دیگر چهره‌های فرهنگی حضور داشتند.

دولت آبادی، یکی از رنج کشیده‌ترین هنرمندان ایران  

یارتا یاران، مجری مراسم، با بیان این که محمود دولت‌آبادی یکی از رنج کشیده‌ترین هنرمندان ایران است درباره وی گفت: محمود دولت‌آبادی توانست زندگی بسیار دشوار را به خوبی سپری کند، فرزندانش را به خوبی پرورش دهد و به سرانجام برساند، کاری که اکثر انسان‌ها در آن ناتوان می‌مانند. همچنین در کار نوشتن، او حضوری مستمر و دائمی داشته است.

یاران سپس بخشی از کتاب خود به نام «خسروانی» و شعری از کتابش به نام «کافه» را خواند؛ شعری که برای دولت‌آبادی نوشته شده بود.

هنرمندان زندگی کردن را مدیریت می‌کنند

محمد شمس لنگرودی، شاعر و پژوهشگر، با حضور در این مراسم از تاریخ و بشریت گفت. لنگروری صحبت‌های خود را این گونه آغاز کرد: تاریخ بشر با مرگ و میر آغاز شد. قابیل اولین کاری که کرد این بود که برادرش را کشت. تاریخ اینگونه شروع شد تا به داعش رسید.

وی ادامه داد: سیاست‌مداران همیشه مرگ و هنرمندان زندگی را مدیریت می‌کنند. تعداد افرادی که از آغاز مشروطیت تا کنون زندگی را مدیریت کردند و از طرف مردم نیز تایید شده‌اند به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسند.

لنگرودی از اهمیت حضور هنرمندان در جامعه گفت و جمله‌ای از نیچه نیز نقل کرد که «اگر هنر نبود، واقعیت ما را خفه می‌کرد» او درد و رنج را یکی از عناصر اصلی خلق هنر شمرد و گفت: «هنر برادر رنج نیست، ولی برادرزاده رنج است.»

دولت آبادی محبوب خاص و عام است  

جواد مجابی، شاعر، نویسنده، پژوهشگر، ناقد ادبی و هنری نیز در این مراسم حضور داشت. مجابی، دولت آبادی را نویسنده‌ای خواند که محبوب خاص و عام است و این دهه را «دهه دولت‌آبادی» نامید. وی سپس شعری را که 16 سال پیش سروده بود برای دولت آبادی خواند.

بعد از آن حسین سناپور، نویسنده، درباره بیانیه هنرمندان که در دوران انتخابات به حسن روحانی ارائه شده بود صحبت کرد. سناپور اظهار داشت که در این بیانیه هشت بندی، یک بند به محمود دولت‌آبادی و کتاب‌هایش اختصاص دارد. وی درباره چرایی پرداختن یک بند از این بیانیه به دولت‌آبادی گفت: دولت‌آبادی برای ما فقط یک شخص یا نویسنده نیست. او برای ما حکم یک نماینده را دارد. او همانند روح جمعی داستان‌نویسان ایرانی است. ما با بیان خواسته‌هایی درباره دولت‌آبادی در واقع خواسته‌های همه نویسندگان را بیان کردیم.

 وی ادامه داد: دولت‌آبادی در داستان‌هایش شخصیت‌ها را به خوبی شکل می‌دهد. یک نویسنده وقتی می‌تواند این مقدار شخصیت را شکل دهد که تمام آن انسان‌ها را در درون خودش داشته باشد. دولت آبادی از معدود نویسندگانی است که بسیاری از شخصیت‌های کشور را درون خودش پرورانده و بعد به شکل شخصیت‌های داستان به ما نشان داده است.

از دیگر شاعران حاضر در این مراسم، محمود معتقدی بود که با خواندن شعری برای دولت‌آبادی از او تقدیر کرد. معتقدی از دوستی قدیمی خود با دولت‌آبادی گفت و سپس شعری با نام «کلیدر» را خواند.

امیدوارم دوستی جای سوءظن را بگیرد

دولت آبادی سخنانش را بیان این جمله اغاز کرد: «درباره نوشتن و یادگیری به شما اطمینان می‌دهم که هر کاری توانسته‌ام، کرده‌ام.»

او در این مراسم از گشوده شدن فضای فرهنگی هنری گفت و بیان کرد: اخیرا می‌‎بینیم که به فعالان ادبی امکان گردهمایی می‌دهند. تئاترهایی می‌بینیم که روز به روز افتتاح می‌شوند و ما خواهان همین گشادگی و ملایمت و روند منطقی در زندگی اجتماعی‌مان هستیم تا همه رنج‌هایی که ما و افرادی که اینجا نیستند تحمل کرده‌اند به ثمر بنشیند.

وی در سخنانش ابراز امیدواری کرد که جوانان در جامعه‌ای زندگی کنند که مردم علیه خودشان نباشند و دوستی جای سوءظن را بگیرد. وی ادامه داد: یکی از شانس‌هایی که خداوند به من داده این است که می‌توانم همه انسان‌ها را در جای خودشان دوست بدارم و این یکی از رموز خلاقیت است. انسان اگر نتواند دیگران را دوست بدارد و به آن‌ها احترام بگذارد، در هر عرصه‌ای از هنر به توفیق دست پیدا نمی‌کند.

این نویسنده 77 ساله در پایان مراسم متنی درباره نوشتن خواند و بعد از پایان این بخش از مراسم، علاقه‌مندان به تماشای مصاحبه‌ای از محمود دولت‌آبادی در نشر هنوز پرداختند.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•